Van Little Hollywood naar The Grand Canyon

Na onze avonturen in Zion was onze volgende stop Kanab, of zoals eerder vermeld Ku-nèèèb oftewel Little Hollywood. Tot zelfs in de 2012 zijn hier namelijk verschillende Hollywood films en vooral westerns opgenomen. Denk aan Planet of the Apes (1968 en 2001), One Little Indian (1973) en The Flinstones (1994). Vooral in de jaren 60 was Kanab the place to be voor westerns. Het stadje is er maar wat trots op. Óveral kom je bordjes met foto’s van filmsterren tegen zoals Ronald Reagan, Tony Curtis en the Rat Pack (Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davis Jr., Peter Lawford en Joey Bishop) En of course, the one and only Mr. Western himself: John Wayne.

Alhoewel… we hadden onze eigen klaar-over omdat de stoplichten het niet deden, een geboren en getogen Kanabber en voor hem hoefde dat toeristengedoe allemaal niet zo. En een grote stad vond’ie ook helemaal niks. Voor degenen die Sweet Magnolia’s kijken op Netflix. Kanab deed me aan het stadje in deze serie denken.

Maar goed, wij vonden het wel lachen en zijn dan ook na het ontbijt meteen even bij het Little Hollywood museum langsgegaan om die oude filmsets van dichtbij te bekijken. Het ontbijt wat we bij Parry Lodge genuttigd hebben, de vaste stek voor al die pré-Insta Hollywood celebs. 

Ik had al gelezen op Tripadvisor dat het museum vooral oude meuk was, en dat was ook zo. Maar… Old Shatterhand en zijn cowgirl hebben zich kostelijk vermaakt! We waren de enigen en hebben elk gebouwtje van binnen, van buiten en vooral het houten raamwerk van achteren bewonderd. En vooral ook hilarische foto’s gemaakt, vinden we zelf.

Er werd een vrijwillige bijdrage gevraagd en meteen de suggestie gedaan dat $5 pp wel een mooi bedrag zou zijn, haha. Nou, met een paar vrijwillige klussers, kun je de entreeprijs zó naar $10 opschroeven als de boel een beetje geschilderd wordt, hier en daar een nieuw gordijntje en nette bordjes met uitleg over de film waarin het decor is gebruikt, ipv een A4-tje in een plastic mapje met punaises tegen de deur geprikt. Oja, als er dan ook nog geïnvesteerd wordt in een paar nieuwe tanden, herstel überhaupt tanden, voor de dame in de museumwinkel, dan kunnen ze in Ku-nèèèb een paar hotels bijbouwen, ik zweer het je!

Weer op pad naar ons volgende doel, ging onderweg het foto’s maken gewoon door. Álles is hier fotogeniek. Volgens Alwin zelfs de electriciteitsmasten (zie de foto). Na zo’n 1,5 uur rijden hadden we doel 1 bereikt: Horseshoe Bend. Een bocht als een hoefijzer bij de Coloradorivier en een voorloper van de Grand Canyon. Supermooie plek en uiteraard wordt dit wel commercieel handig uitgebuit… Het is ook een selfie-genieke plek en ik kon het niet laten om te lachen om dames in aparte poses op het randje balancerend voor die ene fantastische selfie. Wij hebben vooral ingezoomd met de camera in plaats van het randje opzoeken. 

Had ik al verteld dat het bloody hot was? Pak h’m beet 100 graden… En met de uitleg van Alwin is dit vraag 1 van onze korte pubquiz!

1. Fahrenheit omrekenen naar Celsius: 100 in dit geval -/- 32 gedeeld door 9 maal 5 = hoe warm was het bij ons in graden Celsius?

2. Na ons bezoek aan Horsshoe Bend zijn we lekker gaan lunchen bij de oma van Winnetou en Klukkluk. Zie de foto; op één telefoon is het 13.13 uur (Cécile) en de andere 14.13 uur (Alwin). Houdt hierbij rekening dat Alwin een netwerkbundel heeft (altijd dus bereik heeft) en Cécile niet. Welke tijd klopt en hoe kan dit verschil ontstaan? 

Antwoorden graag doorgeven in de reactie onder dit bericht en in de volgende update zullen wij de gelukkige winnaar bekend maken 😉

Oja, deze móéten we delen! Bij onze lunchplek ging Alwin naar de wc en kwam terug om z’n telefoon te pakken. Huh!? Nou… om deze Indiaanse wijsheid vast te leggen: “Wash your hands like you were just eating jalapeños and you want to take your contacts out… Just to be safe”.

De oma van Winnetou en Klukkluk had trouwens lekker gekookt en aan refill van onze drankjes geen gebrek… Alwin heeft wel 3 milkshakes op voordat de kan met homemade strawberry milkshake leeg was, haha. 

Met een volle buik verder en wat heb ik achter het stuur, die naar beneden kronkelende wegen vervloekt! En mijn echtgenoot op dat moment ook! Staan er langs de kant borden dat vrachtwagens hun remmen moeten checken omdat het zo steil is, geen bocht is overzichtelijk en dan zit er eentje naast je die roept “wat rijd je langzaam, hier houdt niemand zich aan de snelheid”. Volgens Alwin kunnen ze de borden van de snelheid bij elkaar optellen, maar hoe dan ook, hij kon me wat! Ben bij de eerste de beste parkeerplaats gestopt en toen heeft hij het laatste stuk naar The Grand Canyon maar mooi zelf gereden. Dus… 

En dat we daar goed zijn aangekomen, weten jullie al. Met als cliffhanger voor het volgende verhaal kunnen we verklappen dat ze zelfs bij het Visitor center onder de indruk waren van wat wij gezien hebben… dus stay tuned for the next episode of the happy couple in het wilde westen.

*IMPORTANT*

We zijn in Las Vegas en hebben weer goeie WiFi! eindelijk dus ook wat foto’s en filmpjes 😅