Ons één na laatste avontuur…

Al schrijvend aan ons zwembad op onze laatste bestemming in LA, zou ik bijna vergeten dat we hiervoor nog een avontuur hadden! Dacht ik dat we al bij de Grand Finale waren, maar dat is helemaal niet zo! Zouden we jullie zomaar nog een paar verhaaltjes onthouden, potverdorie! Da’s niet zo lief.

Deze wordt trouwens geschreven op 30.000 voet hoogte. Na de laatste Downton Abbey film gezien te hebben, onder het genot van een heerlijk wijntje, op weg naar huis.

Nadat we namelijk stilletjes uit San Francisco zijn weggereden, hebben we de Pacific Coast Highway, oftewel Highway 1 gedaan. We zijn helemaal langs de kust naar beneden, naar LA geslingerd. Hier is ook het idee ontstaan om een stukje route te filmen met ‘Surfin’ USA’ van the Beach Boys op de achtergrond, maar da’s niet zo lekker uit de verf gekomen. 

Toen we alles geluids- en filmtechnisch klaar hadden staan, hadden we een stuk tussen de huizen en niet langs het strand en da’s niet meer goed gekomen. Tót dit stuk hebben we wel mooie plaatjes geschoten en oké, het moet gezegd worden dat de huizen die we zagen, zo-de-knetter groot en mooi waren! 

We hebben bij ons ontbijt in Carmel een gids van de lokale makelaar meegenomen om ons ook aan de binnenkant van die huizen te kunnen vergapen en als Alwin nog een zaak of 10 verkoopt, moet het lukken 😉

Voor wie denkt Carmel, Carmel… komt me ergens bekend van voor. Dat kan. Ons aller Clint Eastwood is hier burgemeester geweest. Het is een poepsjiek, maar oh zo schattig dorpje. Eigenlijk hadden we hier willen overnachten, maar alles was ‘totally fully booked’. Serieus, met dank aan ‘Labor day weekend’, was er in het hele dorp geen kamer meer te krijgen. 

Toen zijn we dus in ons ‘crime scene motel’ uitgekomen in Monterey. Dat motel dat er op Booking.com best oké uitzag en belachelijk veel kostte voor wat je kreeg. Dat motel. Waar we het h’m ‘s morgens dus al in alle vroegte zijn gepeerd om in Carmel, 10 minuten verderop, te gaan ontbijten. Dit was superrelaxed. Half buiten, onder zo’n soort veranda dak, easy listening muziekje, goeie koffie, roereitje en vers fruit. Geen slecht begin van de dag.

Om vervolgens dus via zo’n kustweg met fenomenaal uitzicht af te zakken naar Santa Barbara. Ik moet bij deze plaats steeds denken aan de serie Santa Barbara. Bij sommigen vast ook nog bekend. De leukerds in deze serie van vroeguh waren Eden en Cruz. 

Toen we in Carmel wegreden, gaf onze navigatie aan dat we er relatief gezien best lang over zouden doen. Toen de gemiddelde snelheid 25 ‘miles per hour’ oftewel zo’n 40km per uur bleek te zijn, snapten we dit wel… Maar… niet getreurd, hierdoor hebben we heerlijk van het uitzicht kunnen genieten en lekker kunnen cruisen……

Santa Barbara is zo’n dorp of stad, er wonen genoeg mensen, waar je de ‘Californian way of living’ al goed kunt merken. Laid back (lees: ontspannen), van die hoge palmbomen langs de weg, hier en daar de lucht van een joint en voldoende cabrio’s en dikke auto’s, maar ook nog steeds veel zwervers. Wij hebben het alleen bij het laid back gedeelte gehouden en niet zoveel gedaan. Eigenlijk wilden we naar het strand, maar da’s toch anders dan we gewend zijn. Lees: bij voorkeur op een strandbedje met een parasol in de buurt van een strandtent en om het verhaal compleet te maken met bediening tot aan je bedje. 

Da’kennen ze in Californië niet. Hier is niks dan zand op het strand, dus we hebben ons heerlijk aan ons zwembadje vermaakt. ‘s Avonds nog heerlijk bij een Italiaan gegeten, want da’s ook Californië, dat er meer internationale restaurants te vinden zijn. Da’s een verademing met de rest waar ze alleen maar ‘breakfast burritos’ hadden. Dit is een soort opgevouwen Mexicaanse pannenkoek met roerei erin, geloof ik. Het zag er niet uit om een keer te proberen. En oja, de Mexicaanse keuken wordt niet als internationaal maar als eigen gezien.  

Wat eten hier betreft, zijn er nog een paar opvallende dingen voor ons Europeanen. Allereerst eten ze allemaal met hun vork in hun rechterhand en dan ook nog het liefst met zonder mes. Het ziet er niet uit. Ik heb dit eerder bij een congres van mijn werk gezien. Een CEO van een groot bedrijf, die met zijn arm op tafel ligt en dan zo met rechts het eten ongegeneerd naar binnen loopt te schuiven. Geen porem! 

Dat men in het buitenland niet wacht met het wegruimen van de borden totdat alle tafelgenoten zijn uitgegeten, is in meer landen, maar hier krijg je nog voordat je je laatste hap hebt afgeslikt ook alvast de rekening. Onder het mom van ‘neem de tijd, maar dan heb je h’m alvast’. En dan bij het aftikken van ‘the check’ is er nog steeds het absurde fooien systeem. Waar we op onze vorige reis nog wegkwamen met zo’n 10% fooi, is het minimum nu op 15% ingesteld en krijg je ook suggesties van 18, 20, 22 en 25%. Dus…. Godzijdank staat ook het bedrag erbij vermeld, waardoor je alleen maar copy-paste hoeft te doen en een krabbel eronder hoeft te zetten. 

We hebben het elke keer braaf gedaan, maar ik kan me hier redelijk over opvreten! In andere landen en in Nederland geef je fooi als blijk van waardering voor een goede service. In de VS betaal je met je fooi het salaris van de bediening. Het voelt zó niet oké dat zo’n restaurant- of bareigenaar te vuil is om z’n personeel naar behoren te betalen! Mensen zijn blij dat ze werk hebben en ze doen allemaal hun best, maar het is gewoon een verrot systeem. 

Adem in… adem uit… ik hoop dat wij het leven voor onze obers en oberinnen in elk geval een stukje leuker hebben gemaakt. Ojee, ik wordt gesommeerd door de sterwardess om te gaan slapen. Er komt dus nog meer, want we zijn nog lang niet in sunny LA. Dus goodnight voor nu!

*IMPORTANT* 

We zitten blijkbaar aan de limiet van foto’s en filmpjes. Daarom kan ik niks uploaden. Dit wordt uitgezocht en opgelost 😉