Van A naar Beter in het westen van de VS

Een goedemorgen! Jullie starten de week op met een verhaaltje over wat wij zoal ‘on the road’ meemaken. Het is en blijft immers een roadtrip. Nadat we vandaag het laatste lange stuk hebben gereden, kunnen we wel de balans opmaken. 

Zeker nadat we de nacht in een ‘crime scene motel’ hebben overleefd. Je kent ze wel, van die motels waar je gemakkelijk kunt onderduiken. Auto voor de deur, vluchtroutes gecheckt en op de één of andere manier staat altijd de televisie aan als de FBI dan eindelijk binnenvalt. Zo’n motel. 

Allereerst hebben we al over onze ‘SUV’ met zonder hoedenplank verteld. Nou, hij heeft ons van Las Vegas naar Santa Barbara gebracht en de laatste kilometers naar LA gaan ook wel lukken. We hebben een paar keer getankt onderweg wat godzijdank alweer een stuk gemakkelijker ging dan de vorige keer en 10 jaar geleden. Bijna alles kun je aan de pomp met je creditcard betalen en anders even naar binnen. We weten inmiddels dat als ze “how much” vragen, dat je dan $40 ofzo zegt en dat het bedrag wordt afgeschreven dat je daadwerkelijk tankt tot $40 dus.

Even tussendoor: Alwin is deze week iedereen aan het ‘bewonderen’ zullen we maar zeggen. Op iedereen is volgens mijn echtgenoot wat aan te merken -dus ook op hemzelf-, maar nu zit hij vol verwondering naar een man te kijken die zich in de schaduw -de zon is weg- staat in te smeren met zonnebrandcrème. “Dit heeft toch geen zin”, aldus Alwin, terwijl die man zo wit is dattie zelfs in het donker licht geeft, dus ik zou zeggen: doen.

Nou, ‘the car and gas’ gingen dus prima. En dat ‘met zonder’ handen rijden van Alwin, is uiteindelijk ook goedgekomen. We hebben alleen een klein akkefietje gehad met de bandenspanning. Ik heb dit eerder hier gehad en was héél blij dat iemand ons geholpen heeft bij een tankstation. Had ik al gezegd héél blij?

Nou, op weg naar San Francisco bij het wegrijden bij een tankstation, krijgen we een melding dat de bandenspanning te laag is. Ik zet er mijn $100 winst op in dat elke vrouw nu denkt: dan ga je of terug of naar het volgende tankstation en laat het even fixen. Ik zet er ook mijn $100 op in, dat elke man nu denkt: ohhh dat kan nog wel effe. Nou, zo ook Alwin.

We moesten nog 2 uur en zijn prima in San Francisco aangekomen. We zagen Lombard Street, waar je zo steil naar beneden slingert en dat wilde Alwin ook wel. Maar ja, die bandenspanning hè. Even laten fixen en dan daar naar beneden als we wegrijden uit de stad. Nou… guess what: daar zijn geen beelden van! En die gaan er ook nooit komen!! Want het is nooit gebeurd!

Bij het wegrijden bij ons hotel moest ik even googlen waar een tankstation was voor de bandenspanning “want jij bent daar handiger in dan ik” -uhuh-, nou, tankstation 1 geen werkend apparaat en niemand die ons kon helpen. Uiteindelijk half San Francisco doorgecrosst om bij een aantal tankstations overal een lucht-apparaat te vinden dat niet werkt en serieus NIEMAND van de pompbedienden kon ons verder helpen. Los van de zoektocht naar tankstations, werd ik namelijk ook steeds ingezet om het gesprek aan te gaan, “want jij spreekt beter Engels”. Nou, dan maar een garage oftewel ‘auto repairshop’ opzoeken.

Ik hoef niet uit te leggen dat, met mijn vrouwenlogica om dit 3 dagen eerder al gefixt te kunnen hebben, mijn humeur inmiddels tot onder het nulpunt was gedaald… Het was namelijk ‘Labor Day weekend’, lees: superdruk overal én zaterdagmiddag 12.30 uur, terwijl alle ‘auto repairshops’ om 13 uur zouden sluiten, aldus Google. 

Uiteindelijk nog ergens bij ‘Winco Auto repairs’ de boel kunnen fixen om ein-de-lijk onze route voort te zetten. Winco hoefde er niks voor te hebben, maar ik heb een flinke graai in onze dollar voorraad gedaan, zodat hij met z’n matties een drankje kon gaan doen, haha. Wat was ik blij met die kerel!

Maar… ondertussen was niet alleen bij mij, maar ook in de auto het humeur tot onder het nulpunt gedaald -zeker na de opmerking “maar dit is leuk voor een verhaal, voor onze fans”- dat we Lombard Street hebben overgeslagen en heel rustig de stad zijn uitgereden… 

Inmiddels is de stemming weer ruim boven het nulpunt en hier een kleine opsomming van wat ons opviel zo ‘on the road’

• Als je rechtsaf slaat, hoef je alleen maar uit te kijken bij een rood stoplicht en doorrijden. De eerste keer wisten we dit niet en hebben we een kleine file veroorzaakt.
• Bij een kruispunt in een dorp ofzo, heb je bij ALLE wegen een stopbord staan. Iedereen stopt dus ook netjes, en staat elkaar dan als schapen aan te kijken wie er als eerste doorrijdt. Wij dus over het algemeen.
• Niemand houdt zich aan de snelheid, behalve ik aldus een zeker iemand. Het valt best mee hoor, vind ik zelf.
• De wegen zijn slecht en we zagen veel ‘road works’ oftewel wegwerkzaamheden. Die miljarden van Biden zijn vrijgekomen 😉
• Veel rommel langs de weg, zoals kapotte autobanden enz 
• En alles, maar dan ook alles, kan vanuit je auto: eten, drinken en boodschappen oppikken, medicijnen oppikken, pinnen, you name it.
• We hebben ‘gewone’ snelwegen gehad, maar ook súpermooie stukken waarbij we allebei oh’s en ah’s hadden.

Dit viel ons dus allemaal op, terwijl we met Countrymuziek ‘Utah’s best country’ op radio station 99.9, onze eigenste Zeeland playlist met oa. ‘Dat zeej ons moeder nog’ of met de podcast 30 minuten rauw van Ruud de Wild hier door het westen van de VS scheurden.

Oja, last but not least, hebben we ons in San Francisco verbaasd over een kerel die niet kon inparkeren. De parkeerplekken zijn hier ruim. Had ik al gezegd héél ruim? Serieus, op een plek waar met gemak 2(!) auto’s konden staan, kreeg hij zijn auto niet ingezet. Hier is geen beeldmateriaal van, want we moesten allebei zo hard lachen, dat we de camera niet stil konden houden. 

Morgen hebben we strandplannen en volgt waarschijnlijk, als we niet te lui zijn, deel II over San Francisco. Maar… ik mag niet te ver vooruit plannen van Alwin, dus dit blijft nog even voor iedereen een verrassing 😉