Lucky 13 - dag 20 Cartagena-Barú

We schrijven dit verhaaltje vanuit onze laatste locatie: Barú, het schiereiland onder Cartagena oftewel ons Bounty eiland.

We sluiten onze reizen altijd af met een paar dagen relaxen in een rustig en bij voorkeur zonnig oord. Deze keer is het ook wederom zeer tropisch. Warm. Heet. Calor. Met een zwembad gevuld met lauw tot warm water… 

Vergelijkbaar met de hitte in Cartagena. Of zoals Alwin vanmorgen aangaf toen we met onze grote rugzakken naar de boot liepen: “10 minuten lopen met onze rugzakken, staat gelijk voor 45 minuten in de sauna”. Ik: “maar je mag altijd maar 15 minuten in de sauna”. Waarop ik zo’n blik kreeg van ‘het is ter vergelijking’ -zucht-. Oh… het duurde effe voordat bij mij de peso viel… iets met gesmolten hersenen ofzo… 

Maar goed, voordat we naar Barú gingen, hebben we eerst nog even een laatste bakkie koffie in Cartagena gedronken en de economie wat gespekt. We hadden een heel leuk winkeltje gezien waar ze spullen verkopen die projecten van lokale vrouwen ondersteunen. Hier hadden ze ook die lekkere koffie, dus twee goede daden in één klap: voor onszelf gezorgd en voor het project van de dames.

Ik wilde ook nog even heel graag in een ander winkeltje kijken, want tja, we zijn er nu toch 😉 Alwin ging met frisse tegenzin mee naar binnen. Op een gegeven moment krijg ik de vraag “stink jij zo, of ben ik het zelf?”. Ik rook fris naar gedoucht + deo, dus ik zeg: “dat ben je zelf” en kijk rustig verder. 

Het is vervolgens verdacht stil en als ik me omdraai, zie ik een zeker iemand met zijn armen uit elkaar en omhoog voor een énorme ventilator staan. Terwijl ik rondkeek, was hij even zijn okseltjes aan het afkoelen 😂

Een ietsiepietsie afgekoeld dus, begonnen we onze wandeltocht naar onze boot. Het was een klein stukje lopen, maar zoals gezegd, voelde dit als 45 minuten sauna, haha.

Onderweg worden we nog gebeld door het hotel, dat we bij pier #1 moeten zijn en moeten vragen naar Luisa. Prima. Wij naar pier #1. Daar aangekomen, moeten we door een poortje om belasting + toegang tot het nationale park te betalen waar onze accommodatie ligt, en dan mogen we door. Tuurlijk. Alwin roept achter me dat vervoer betaald is, maar Colombia zou Colombia niet zijn, als er toch nog ergens een potje gevuld moet worden met de peso’s van toeristen, haha.

Maar goed, we vinden onze balie en Luisa. Zij regelt alles en voordat we het wisten, waren we ook al ingecheckt. Kijk, da’s dan weer handig. Om 12 uur gaat onze boot en aangezien wij de enige twee gasten zijn die vandaag mee moeten, wordt na het incheck-moment, een hoes over de balie gedaan en hoppetee een hok ingereden. Luisa is van incheckmevrouw nu ineens gastvrouw op de boot. Het was wel grappig, maar het wordt gelukkig niet zo erg als de sketch van Jochem Myjer, waarbij één man echt álles doet, haha.

We vertrekken met zo’n snelle speedboot naar onze locatie. Na vijf minuutjes leggen we bij een aanlegsteiger aan en geeft bol.com ook nog iets mee. Gewoon een mannetje op een brommer die het pakketje afgeeft vanaf de steiger. Hier kan het dus ook ‘vandaag voor 21 uur besteld, morgen in huis’. Na deze stop hadden we nóg een korte stop om wat personeel mee te nemen. Dit bevestigde ons beeld dat geen enkel vervoer dat ‘rechtstreeks’ is, ook echt rechtstreeks gaat.

Nadat alles aan boord is, dat aan boord moest zijn: gas erop!! Stuiterend over het water gingen we richting hotel. Zelfs alledrie de haartjes van Alwin dansten in de wind! Ik heb geprobeerd om een foto te maken, maar dit laat zich niet vastleggen helaas. 

Eenmaal bij het hotel, hadden we allebei zoiets van: ‘hier komen we wel tot rust’. Inmiddels zitten we aan het diner en kunnen we beamen dat dit ook zo is. We moesten aan een ons toegewezen tafel plaatsnemen en zagen deze keurig ingedekt. Er staat een driegangenmenu op het programma en Eduardo is onze eigen gastheer die alles voor ons regelt. 

Hij zat ook vanmiddag bij ons op de boot. Dat was wel heel grappig. Ik vond het nogal hàrd gaan met die boot en hij vroeg net ik het oké vond, haha. Het is een leuk jong. Lang voor Colombiaanse begrippen en uitermate geconcentreerd met z’n werk bezig. Hij heeft een blokje waarin de bestellingen staan en hij heeft serieus de laatste vijf minuten al 50x in dat blokje gebladerd. Waarschijnlijk is hij supertrots op deze baan en wil hij het héél graag héél goed doen. 

We begrepen ook van hem dat het bijzonder was, dat personeel meeging in de boot met gasten. Wij vonden het vooral heel gezellig. Iedereen is hier wederom erg vriendelijk.

Het enige aparte hier is, dat we in hutje 13 zitten. Ik was in de veronderstelling dat ze dit nummer altijd oversloegen, maar wij gaan de komende dagen voor ‘lucky 13’ en nemen op z’n tijd nog een cocktailtje. 

En… ondertussen komt Eduardo nog een keer voorbij, druk met z’n neus in de bonnetjes, haha.