Onze tour door het land van de opa van Winnetou en Klukkluk is begonnen!

Wij zijn in the States gearriveerd! En moeten er nog effe inkomen…

Gisteren, voor ons was dit zondag, ging om 4.45AM -we passen ons snel aan the American interpretation of everything- het wekkertje en zaten we om 6AM in de KLM bus richting Schiphol. Deze bus is een uitkomst, want anders hadden we een vet probleem gehad: er rijden namelijk geen treinen tussen Arnhem en Utrecht of dan wel met 3x overstappen. Geen optie dus.

Anyway, om 7.15AM stonden wij al op Schiphol en zijn daar eerst even gaan ontbijten voordat we de bagage konden afgeven en de rij in voor de security. Jaja, daar is iedereen vast benieuwd naar zo van ‘hoe lang hebben ze erover gedaan’ ;-)

Nou, alles bij elkaar een krappe 45 minuten! Niks van te zeggen. En wat we in die rij allemaal zagen… Onze lieve heer heeft vreemde kostgangers, is toe nu toe de spreuk van de vakantie. Voor ons stond een kerel met zo’n jaren 80 snor en jaren 90 mat. Waarom hij ging vliegen? We zetten in op een auditie voor The Village People 2.0 of Miami Vice the next generation. Volgens Alwin stond er ook een pooier voor ons en hadden heel veel mensen een stomme zonnebril. We konden zien dat er dame voor ons in die krappe 45 minuten effe een paar schoenen aftikte van pak h’m beet €2300 en last but not least stond the happy couple oog in oog met Rolf Sanchez. Dus… dit smaakt naar ‘más, más, más’ aldus een hit van onze Rolf.

Het vliegen ging verder prima en dit MOET vermeld worden: we waren binnen een half uur door de douane, hadden een zéér vriendelijke customs meneer, kwamen bij de bagageband waar hoppetee allebei onze koffers aan kwamen rollen nog voordat de rest van het vliegtuig door de douane was, stonden we vooraan in de rij voor de shuttlebus naar de autoverhuur en hadden daar ook zo alles geregeld. Een goed begin! 

En daar bleef het ook even bij -ahum-. Toen we onze auto kregen, de geliefde SUV voor Alwin, zat er geen hoedenplank in. En dus!? zul je denken. Snap ik, maar dit betekent dat onze bagage open en bloot in de kofferbak ligt tijdens onze rondreis. Geen optie naar mijn idee. Mijn hersenen konden dit in elk geval even niet verwerken en ik kreeg spontaan kortsluiting in mijn hoofd. Wie verzint het dat een hoedenplank een extra optie is!? En dat je basismodellen aflevert zonder!? Hoe dan!? Een flitsend geluidssysteem is een extra optie, niet een hoedenplank!!

Niks aan te doen, dus dan maar met zonder hoedenplank oftewel parcel shelf -je leert snel- naar het hotel. Godzijdank was dit MIDDEN op The Strip in Las Vegas, heb ik in 5 minuten 80% van mijn internetbundel, zonder dat ik het in de gaten had, leeggetrokken om er te komen en moesten we DWARS door het casino om in te checken en waren dit MEER DAN voldoende prikkels om mijn kortsluiting te laten ontvlammen… Het was even wat minder gezellig zullen we maar zeggen… maar ‘what happens in Vegas stays in Vegas’. Normaal heeft Alwin zo’n momentje de 1e dag, nu was ik de Sjaak. 

Na een korte powernap en lekkere douche was de stemming weer goed en gingen we effe nog een hapje eten. Oja, toen kwamen we er weer achter dat alles in de VS groot is. Wij hadden allebei ons eigen soepje en om ons heen waren mensen zo’n portie aan het ‘sharen’. Wij hadden gewoon ieder een kom met voor 3 personen soep voor onze neus, haha. Met een vol buikje zijn we uiteindelijk na bijna 24 uur wakker te zijn, als een blok in slaap gekukeld!

Vandaag hebben we Zion ‘gedaan’, maar hierover morgen meer. We hebben namelijk vandaag weer een tijdsverschilletje te pakken: tussen de staten Nevada en Utah zit ook een uur verschil. En dan ben je toch weer even de kluts kwijt… Zo komen we nooit van die jetlag af oftewel, hier gaan lekker de luikjes dicht en morgen weer een nieuw verhaal.

Stay tuned… ook als je wil weten hoe het met de hoedenplank is afgelopen, haha.