Me Tarzan, you Jane tussen de waspalmen - dag 4 Salento

Dit verhaaltje schrijven we to-taal afgedraaid… en het regent serieus al de héle avond! Heeft verder geen link met elkaar, maar Alwin vroeg ik dit wel even wilde vermelden. Tuurlijk. We hebben vandaag wel wat buitjes gehad, maar vanavond klettert het maar door. We zitten dus verplicht in dat leuke hutje 😉

Zoals gezegd, waren we vanmorgen vroeg uit de veren, omdat we een mooie wandeling op de planning hadden. En een mooie wandeling is het geworden! Potjandorie! Langs waspalmen van 60+ meter hoog en dwars door de jungle. Mijn eigenste Tarzan heeft al een keer op Maleisië aan een liaan gehangen, maar Jane hier kende de jungle nog niet van dichtbij.

Qua afstand was het niet héél spectaculair, ‘slechts’ 12 kilometer, maar dat je hier zeker 5 uur over doet, zegt genoeg. Om jullie een idee te geven: bij de 4Daagse loop ik tussen de 5,5-6 km per uur. Dan is 12 km uit en thuis in pak h’m beet twee uurtjes gepiept.

Nu zouden we er dus ietsjes langer over doen. Alwin pakte daarom zijn rol als verzorger tijdens wandelevenementen bij het ontbijt meteen op: er ging 1,5 liter water mee, gisteren hadden we al energierepen gescoord, de  regenponcho’s lagen klaar en we moesten goed eten! Nou… het ontbijt kwam nog net niet door mijn neus naar buiten, zoveel hebben we ‘gestouwd’.

Volledig uitgerust gingen we op pad! Op zoek naar de Willy’s die ons zouden brengen. We horen jullie nu denken: de wattes!? Jaja, de Willy’s. Dat is een Amerikaans Jeep model uit de 2e Wereldoorlog dat hier nog steeds gebruikt wordt voor het vervoer van toeristen naar de Valle de Cocora, waar dus die 60 meter hoge waspalmen staan en de jungle is. 

Niet kapot te krijgen die krengen! En je kunt er met gemak met z’n 13-en in en op. Lees: 2 man naast de bestuurder, 8 man achterin en dan 3 of 4 man staand achter op de bumper. En zo scheurt het hele gevaarte in zo’n 25 minuutjes naar de kermis.

Want tja, dat was het, haha. We kruipen uit onze Willy -voor iedereen die dit heel raar vindt klinken: ik snap je. Heb ik ook nog steeds 😜- en strompelen zo tussen de kermisstandjes en een felgekleurde gekke bende  door. We spraken een stel dat 10 jaar geleden ook daar was geweest en toen was het vrij rustig en had je knusse finca’s -boerderijtjes- waar je iets kon drinken. 

Nou… dat is niet meer! Laten we zeggen dat ze na 10 jaar wel weten hoe ze er toeristen moeten uitmelken, haha. De 10.000 COP entree die je in de reisgidsen ziet, klopt ook niet meer. Aan het einde van de dag terug bij onze Willy waren we 21.000 COP pp lichter… is nog steeds maar €4,75 ofzo, maar toch… 

Na de kermis begon echt wel het mooie gedeelte. Je kon kiezen tussen een lange en korte wandeling. Alwin twijfelde, gelet op z’n rug en knieën, of hij de lange zou kunnen, maar we zouden wel zien. Aan het begin kwamen we trouwens een Nederlands stel tegen, Inge en Rogier, met hun zoon Siep van 8. We hebben de hele weg een beetje samen opgetrokken en dit was heel gezellig

Na de eerste entree te hebben afgetikt, liepen we richting het mooiste stuk van de wandeling: die 60 meter hoge waspalmen. In de ochtend was het weer nog prima en stel, dat het voor Alwin niet meer ging, dan hadden we dit alvast gedaan. Geen spijt van gehad! Fan-tas-tisch!!! Check de foto’s.

Waar we op een gegeven moment wel over twijfelden, was of we niet te overdressed waren met onze wandelschoenen en afritsbroek… hmmm… We kwamen namelijk verschillende mensen tegen met een witte broek en op van die leuke hippe sneakertjes met zonder profiel, bij voorkeur ook wit. Meine güte, wat hebben deze mensen moeten afzien die 5 uur en wat waren wij blij met onze stevige wandelschoenen met een super profiel!! Hip willen zijn en deze jungle waren geen goeie combi.

We hebben geklommen en geklauterd, zijn uitgegleden, van steen naar steen gehupst, door water en modder, half hangend aan een boom en over gammele hangbruggen hebben we onze 12 kilometer volbracht. Het was supergaaf en op één van de foto’s is te zien hoe smerig we weer thuis aankwamen. We hebben ook foto’s bijgevoegd van het wandelpad en als je denkt “waar is dat dan!?” Dan heb je niks aan je ogen, want da’was er niet, haha.

Ik gok dat iedereen nu in de stress schiet: en Alwin dan!? En z’n rug!? Dat ging helemaal prima! Z’n linkerknie heeft het ook prima gehouden, alleen z’n goede rechterknie nie… en dat was knieleuk. Het ging goed en hij durfde het aan om voor de lange wandeling te gaan, maar het laatste stuk heeft veel pijn gekost. Het is een bikkel, maar ik was blij om te horen dat hij later bij een drankje zei dat het gelukkig weer meeviel. En nu ligt’ie fris gewassen op bed uit te rusten met het oog op een paar rustige dagen 😊 

Dat drankje en uiteraard een hapje erbij, hebben we gehad bij Brunch. Marco en Rianne, we waren na ons wandelavontuur zó blij met jullie tip dat we hier een tijdje heerlijk hebben geborreld. We hebben uiteraard ook gezocht naar ‘Marco en Carlos’ op de muur, maar niet kunnen vinden. Na 10 minuten toch maar eens gevraagd wanneer de muur voor het laatst geschilderd is. Dit was vorig jaar, dus jullie zijn helaas overgeschilderd. Wij hebben wel jullie voorbeeld gevolgd en onze namen staan nu ook tot de volgende schilderbeurt op een muur bij Brunch!

Morgen gaan we hier weer iets nieuws ontdekken en gaan we naar een koffiefinca. Ik gok dat we dan aan het einde van de dag wat minder op instorten staan door al die cafeïne 😵‍💫

Tot ons verhaal voor dag 5! Werkze allemaal 

Jullie werkdag is inmiddels ten einde, maar we hadden gisteravond geen internetbereik. Dus nu voor het slapen gaan een verhaaltje en morgenvroeg bij het opstaan weer 😉