Nostalgie ten top in Jo-se-mait 

*IMPORTANT*

Er zijn weer foto’s en video’s geüpload!

Al slingerend zijn wij dus van de woudreuzen naar Yosemite NP gereden. Het enige nadeel van deze fantastische mooie natuurparken, is dat er nergens slecht of geen bereik is. Vandaar dat er even geen vaste structuur zit in onze verhaaltjes. Alwin roept héle dagen: “onze fans zitten te wachten”, maar ja, het kon effe niet anders.

Het slingerend tussen de bomen en langs afgronden rijden, klinkt trouwens idyllischer dan het is. Zo’n diepe afgrond in kijken, is voor equivalent aan het beklimmen van the Empire State Building. Ik vind het he-le-maal niks. En zéker niet als de buitenbocht langs zo’n afgrond scheert. I know, er rijden ook vrachtwagens op die wegen, maar als er iemand naast me met 1(!) hand aan het stuur zit, krijg ik het toch lichtelijk benauwd. En als’tie dan ook nog roept dat het “kijk, met 1 vinger” kan of “kijk, met losse handen”, dan moet ik me beheersen om h’m niet die afgrond in te meppen! Vanaf de bijrijdersstoel roep ik dan ook dat er wat zwaait als we dit avontuur overleven! Ik scheur trouwens zelf achter het stuur ook al aardig over die slingerwegen, maar d’rnaast zitten is toch anders.

Maar goed, met de missus zelf achter het stuur kwamen we aan in Wawona. Deze plaatsnaam kan heel goed op ‘Ramona’ van the Blue Diamonds voor de oudere fans onder ons of op ‘WoW, we’re goin to Wawona’ in plaats van Ibiza. Je verzint vanalles als je zoveel uur samen langs van die afgronden scheert met 35+ graden, haha. 

Het hotel in Wawona, het Wawona hotel -je verzint het niet!- was trouwens prachtig. Ik vond het al leuk op de foto’s met boeken. Alwin vond het vooral ‘ouwe meuk’. Mij deed het denken aan het Dirty Dancing hotel, beetje North en South, bloemetje gordijnen oftewel romantiek ten top.

Oja, effe onderons, als we het zuiden een keer ooit gaan aandoen, heb ik al uitonderhandeld dat we dan in het échte Dirty Dancing hotel gaan slapen. Het ligt in West Virginia, heb al alles uitgezocht, jullie kennen me, haha.

Dat het hotel ‘nostalgisch’ was, bleek niet alleen uit de nog originele ramen uit 18-zoveel en van die jaren-20 ragtime muziek die je overal hoorde, maar ook uit de ontbijt-meneer. Het héle plaatje klopte, zullen we maar zeggen, haha. 

‘s Morgens als je in het hotel wilt ontbijten, staat er normaal gesproken een bordje ‘please wait to be seated’. Dat stond er nu niet, dus wij lopen langs een oudere man door de ontbijtzaal in. Alwin had al een yoghurtje gepakt, toen hij ons straal voorbij liep en al vragend gebogen over onze spullen stond. Hoe die daar toch waren gekomen, was hem een raadsel… Wij aangeven dat die van ons waren. Hoe wij in de ontbijtzaal kwamen, want iedereen moest via hem. Dat wisten we niet, maar na keurig onze namen genoteerd te hebben in KOEIELETTERS, gingen we rustig wachten tot er plek was voor ‘a party of two’ zoals ze dat noemen. Let op: de ontbijtzaal was meer dan half leeg. 

Wij wachten, wachten, nog even wachten, maar alvast koffie pakken -dat mocht wel- en dan zien dat anderen zo hoppetee langs de ontbijtmeneer doorlopen en een plekje krijgen. Wij dus weer opgestaan en we hadden al in de gaten dat’is het niet meer helemaal onder controle had. Uiteindelijk hebben we geen idee of hij ons uiteindelijk gezien heeft, maar ons wederom straal voorbij lopend heeft’ie ons toch een plekje toegewezen. En bleek het yoghurt je $15 te kosten en hebben we die toch maar teruggelegd.

Die man was net zo antiek als het hele hotel en we moesten er eigenlijk wel om lachen, maar toch ook weer niet. Misschien moest hij dit werk wel (blijven) doen om überhaupt rond te komen… Wie het weet mag het zeggen.

Na het ontbijt verder met onze beren-speurtocht… Yosemite is wederom een mooi natuurpark en ook hier hebben we onze 10.000 stappen met gemak gehaald! Het enige jammere was, dat zo eind zomer alle watervallen, rivieren en meertjes zijn opgedroogd. De dingen waar het park écht beroemd om is. En oké, dat we nog steeds geen beer hadden gespot. Er was nog één kans… Vanuit onze hotelkamer die uitkeek op een open weiland grenzend aan een bos. De plek waar beren zich graag ophouden.

Dus… ‘s avonds en de dag erna tot we wegreden de héle tijd de bosrand af zitten turen en…. 

…. Ik mag het doen met die bruine beer in de wc. We hebben deze keer geen enkele beer gezien, behalve dan de ‘bruine beer’ van een beer zelf. Niet in de wc, maar gewoon op een pad voor ons -zucht-. Ik kan wel zeggen, dat ik zwaar teleurgesteld was… had ik al gezegd zwaar teleurgesteld… maar ik kom niet nóg een keer terug, haha.

Oja, Yosemite wordt op verschillende manieren uitgesproken. Hilarisch. We hoorden Jo-se-mait, Jo-se-mie-tè, maar het is Jo-sè-me-tie. Dus als je een keer gaat, heb jij het meteen goed 😉

En dan nu op naar ‘boeiend’ San Francisco. Met een woordspeling in de cliffhanger die we onder de noemer mannen-humor kunnen scharen, haha. Voor alle dames die denken, ik snap h’m niet. “Blijf geboeid wachten”, aldus Alwin, haha. Jaja, hij schudt ze zo uit z’n korte mouw.