Bye bye US of A

Ons laatste reisverslag over de VS schrijf ik op grote hoogte. 32.000 voet om precies te zijn. We hebben het land net verlaten en zijn op weg naar Curacao.

Een samenvatting Verenigde Staten van Amerika aldus Ed en Margret:

Yep, Alwin en Cécile is een beetje lastig bij de Starbucks en andere plekken waar je je naam bij een bestelling moet doorgeven, dus Ed en Margret: jullie vinden het vast niet erg dat we jullie namen de afgelopen weken even geleend hebben. Jullie doen het hier prima ;-)

We kregen overal alle drankjes -wijntjes, biertjes, cocktails idem- in plastic bekertjes. Alleen in Washington kregen we échte glazen. Drinkt toch lekkerder.

Ze hebben in de VS procedures voor het hebben van procedures. Bij elk museum wordt je tas gescand, wordt jij door de scan gehaald en moet je precies doen wat de ‘officers’ vragen. Het was dan ook net even spannend hoe we het land uit zouden komen, want bij onze intocht in de VS werd ons op het hart gedrukt -lees: zwaar op het hart gedrukt- dat we er zeker -lees: zeker- van moesten zijn dat ons visum uit ons paspoort gehaald werd, zodat we ook zeker als geregistreerd het land uit waren. 

Bij onze overstap in Miami hoefden we alleen maar van gate A naar gate B te lopen en dat was het dan... We hebben onze visa dus nog steeds in onze paspoorten. We hebben het nog voor de zekerheid gevraagd aan 3 verschillende veiligheidsofficers, want ik werd een beetje zenuwachtig... Ik zag ons al helemaal in Miami stranden. Nog net niet geoefend in Engels en Spaans -voertaal naast Engels- waar we naartoe moesten en dat het onze honeymoon is enzo ;-) Hoe dit afloopt als we Curacao in willen, volgt in het volgende stuk.

Bij elke attractie waar we kwamen: Empire State Building, op de boot -en we hebben er heel wat gehad-, Niagara Falls enz enz, overal kon je een foto laten maken voor zo’n groene wand. Later zie je jezelf dan terug bij de betreffende attractie en mag je het plaatje voor een leuk bedrag meenemen. Dit hebben we nergens gedaan. Serieus, zet toch overal dat bordje ‘vanaf hier 45 minuten wachten’ bij, denk het muziekje van het Carnavalfestival of de Waterlelies -welke bij jou het beste blijft hangen, haha- en de Efteling is compleet.

Op verzoek van Alwin: het eten was overal goed. Dit heb ik ook met Annemieke aan de westkust ervaren. Lang leve TripAdvisor waarbij je ‘in de buurt’ kunt zoeken en je bent een knapperd als je nergens lekker eet.

Washington DC behoort niet tot een staat! Waarom ben ik even kwijt, maar ze wilden dat deze stad onafhankelijk bleef...

Je geeft in restaurants -onder andere- fooi. De salarissen zijn niet hoog, dus serveersters leven min of meer van de fooi. Vaak staat al op de rekening hoeveel dollar 18% fooi is. Voor de zekerheid. Wij hebben elke keer netjes fooi gegeven. Meestal rondden we het bedrag af naar boven tot een rond bedrag. Één keer kwam de serveerster terug of we hadden gezien dat we fooi moesten geven. Wij “ja, hoezo”. Het was te weinig... Of we ‘the tip’ even wilden aanpassen naar boven. We waren te verbouwereerd om er iets van te zeggen. 

Onze Ren-je-rot-lift uitslag op verzoek van Alwin: 4-1 voor hem.

Speciaal voor onze buren: als onze straat in de VS had gelegen, hadden we beter bij elkaar in kunnen trekken! Heel veel huizen hebben aan de voorkant een ‘porch’ -veranda- en hier zitten mensen dan, samen met de buren, lekker een drankje te doen. We zijn ook op plekken geweest waar je in de achtertuin een plek hebt voor kampvuur, waar je dan gezellig met z’n allen een drankje doet en marshmallows roostert. En ze hebben hier dus veel leuke tentjes om buiten de deur te ontbijten, koffie te drinken enz. wat wij met z’n allen in onze buurt missen. Dus...